Negatieve emoties en gevoelens zijn niet fijn, en toch is het goed om ze er te laten zijn. (Zie onze vorige blog.) Om te accepteren dat die emoties bij het leven horen. Want alleen als je dat doet, zul je ervaren dat de impact van deze emoties het minst groot is en kun je het leven leiden, zoals je dat graag zou willen. Maar dat vraagt wel een stukje bereidheid van je…
En misschien is het goed om nog even stil te staan bij die bereidheid, want dat is een voorwaarde voor acceptatie. Bereid zijn houdt in dat je niet onderhandelt. Het is zoiets als springen. Dat kun je ook niet een beetje doen; of je springt, of je springt niet.
Dat doet me denken aan de eerste keer dat ik van de hoge duikplank wilde springen. Wat wilde ik dat graag en tegelijk vond ik het heel eng! Het was een moment met veel dubbele gevoelens. Ik voelde spanning in mijn buik, had knikkende knieën toen ik treetje voor treetje naar boven klom en zodra ik op de duikplank stond, waren er de twijfels: zal ik wel of niet? Durf ik wel? Maar toen was er de sprong en dat het heerlijke gevoel van vrijheid. En achteraf het gevoel: ik kan dit!
Vandaag had ik een cliënt in mijn praktijk met angst en paniekklachten. De lichamelijke klachten die ze daarbij had, zijn hyperventilatie, hoofdpijn, nek en schouderpijn. Samen zijn we al een tijdje onderweg om te leren dat het vermijden van deze klachten niet helpend is om voluit te leven, om het leven met al zijn ups en downs te omarmen.
Momenteel is ze aan het wikken en wegen of ze zal solliciteren op een managementfunctie. Een functie die prima bij haar past. En toch zijn daar al die onzekerheden die voortkomen uit haar angsten. Ik heb met haar stilgestaan bij ‘bereid zijn’ en nagedacht over wat haar zou kunnen helpen om haar angsten onder ogen te komen.
Een manier die haar aansprak was om de paniek te labelen, een naam te geven. ‘Piet Paniek’, zo ging ze haar angst noemen. Het mooie was dat er meteen ontspanning in haar gezicht te zien was. Ze kon zelfs een beetje lachen om Piet Paniek. En ze kon zich voorstellen dat ze Piet Paniek zou omarmen en met zich meenemen op weg naar een voluit leven. Ze werd zich ervan bewust dat hij waarschijnlijk toch wel haar hele leven bij haar zou zijn en was bereid om haar onzekerheden – die nare gevoelens die horen bij haar angsten – onder ogen te komen. Ze bedacht dat ze er maar beter vrienden mee kon worden.
Speel jij liever op zeker door je te laten leiden door je lastige en moeilijke emoties? Of ben jij bereid om de sprong in het diepe te wagen? Te gaan voor wat je écht belangrijk vindt in je leven? Probeer dan de emoties en/of gedachten die je liever zou negeren – al je onzekerheden – welkom te heten – bijvoorbeeld met een (koos)naam – en ze daarna te omarmen. Want dat is het geheim van voluit leven!
Tekst: © Tineke Voorthuis
Recente reacties