Al een tijdje ligt er veel op mijn bordje. Veel verschillende dingen ook. En soms heb ik het idee dat het me allemaal wat teveel wordt. Het overzicht dreig kwijt te raken. En, control-freak als ik ben, ga ik nog meer mijn best doen om er een tandje bij te doen. Het zit blijkbaar nogal in mijn systeem om dat wat ik doe, allemaal nog net wat beter te doen. Een maaltijd voorbereiden voor vrienden die komen eten? Ik maak er net wat meer werk van. Een vergadering voorzitten? Het was al goed voorbereid, maar ik doe er gewoon nog een uurtje voorbereiding bij zodat ik zeker weet dat alle punten goed aan bod komen. Enzovoorts…
Kortom; ik ren maar door, sta volledig in de ‘doe’ stand.
Misschien herken je het wel, die ‘doe’ modus. En misschien ken je het verhaal van Martha en Maria. Martha kon er ook wat van. In de bijbel staat: Maar Martha had het veel te druk met klaarmaken van het eten. Op een gegeven ogenblik werd het haar te veel. Zij kwam bij Jezus staan en zei: ‘Here, hoe kunt U het goed vinden dat mijn zuster hier maar zit, en ik al het werk moet doen. Zeg toch tegen haar dat ze mij moet helpen.’ Niet zo gek ook: de doe-modus is een houding op basis van evaluatie: er is iets te veel of te weinig. Er moet een oplossing komen. Het is niet goed zoals het is. Er is geen acceptatie, en het geeft een onbevredigend gevoel.
En dan komt er een moment waarop een uitspraak van Jezus tot me doordringt: ‘Kom bij mij; ik geef je rust, mijn juk is zacht en mijn last is licht’. Langzaam aan kom ik tot stilstand, ik let eens op mijn ademhaling, ga rustig zitten met een kopje thee en voel hoe ik zit, hoe ik gedragen wordt door de stoel. Ik voel mijn voeten op de grond, de zitting onder mijn billen en benen, en mijn rug gesteund door de leuning. Mijn handen om mijn favoriete beker, de warmte van de thee in de beker dringt door in mijn handen. Het is goed zo. Ik kom tot rust. In die rust kan ik ruimte maken voor gevoelens en gedachten die horen bij wat er zich nu afspeelt in mijn leven. Ik merk dat ik ze kan erkennen en accepteren. En langzamerhand trekken deze aanjagende gevoelens voorbij. Ze komen tot rust. In deze ‘zijn’ modus is er geen vergelijking of evaluatie. Het is zoals het is. Ik merk dat er ruimte komt om op een zachtere en mildere manier naar al die zaken op mijn bordje te kijken. Als het ware er wat afstand van te nemen. En dat is fijn!
Binnenkort, zaterdag 13 april, is er weer een stiltedag Aandachtig Leven.
Een stiltedag helpt mij om weer vanuit de ‘doe-modus’ in de ‘zijn’-modus te komen. Om verzachtende, milde ruimte te maken voor datgene wat het leven met zich meebrengt. Heb je daar ook behoefte aan? Je bent van harte uitgenodigd! Je kan je hier aanmelden.
Tekst ©Tineke Voorthuis
Recente reacties