Om geen pijn en onzekerheid te voelen, proberen veel mensen ze op de een of andere manier te negeren of te vermijden. Dat lijkt in eerste instantie misschien te werken, maar op de lange termijn doet dat het niet. (Zoals je kunt lezen in onze eerdere blogs.) Het kost je juist veel meer tijd en energie. Maar wat werkt dan wel?
Acceptatie. Acceptatie is de bereidheid om te voelen wat je op dit moment voelt, te ervaren wat je op dit ogenblik ervaart. Het betekent dat je jezelf toestaat om verdriet, angst, onzekerheid, verlatenheid, boosheid, wanhoop, minderwaardigheid en dergelijke te voelen. Dat je de werkelijkheid neemt zoals die is. Dat je je gevoelens van bijvoorbeeld onzekerheid laat bestaan en er niet meteen op reageert.
Even een praktisch voorbeeld. Stel dat je niet accepteert dat je af en toe nat wordt tijdens fietsen of wandelen, dan verloopt je fiets- of wandel moment niet prettig en ontspannen, omdat je er continu op moet letten of het niet misschien gaat regenen. Als je echter accepteert dat je af en toe door een regenbui wordt overvallen, ben je ontspannener. Je wordt af en toe nat, maar weet ook dat dat maar tijdelijk is. Dat je weer warm zult worden en droge kleren aan kunt trekken. Je neemt de zon, de regen en de wind zoals ze komen en daardoor heb je een prima dag.
Zo is het ook met je emoties. Als je deze emoties accepteert, is hun invloed het minst groot en ben je in staat ondanks die emoties het leven te leiden zoals je dat graag wilt. Als je je verzet, ben je er echter de hele tijd mee bezig, stagneert het leven, verspil je je energie en doe je niet wat je graag zou willen.
Dat doet me denken aan een collega die mij in vertrouwen iets wilde toevertrouwen en me met een ethisch dilemma confronteerde. Na een paar dagen bedacht ik dat ik dit met hem wilde bespreken, maar dat zorgde voor onrust, buikpijn en allerlei onzekerheid. Ik was bang voor wat hij wel niet van mij zou vinden. Toen stond ik voor de keuze: verzet ik me ertegen en doe ik net alsof dat alles er niet is of ben ik bereid de ervaring te laten bestaan?
Ik koos het tweede. Goed, ik was bang voor afwijzing, maar ik zou met hem spreken en hem vertellen hoe ik erover dacht. Tijdens het contact met hem voelde ik mijn angst om door hem afgewezen te worden, maar ik was bereid dit te voelen en zei hem alles wat ik op het hart had. Dit zorgde ervoor dat ik na afloop tevreden was over hoe ik het had aangepakt. Hoewel het lastig was, was ik blij dat ik niet was gevlucht voor mijn emoties en gevoelens, en door ‘ja’ te zeggen tegen die pijnlijke emoties voor voluit leven had gekozen.
Hoe zit dat met jou? Ben jij bereid om negatieve emoties te ervaren? Ben je bereid je bang, eenzaam, hopeloos, paniekerig, waardeloos en minderwaardig te voelen? Onzeker en somber te zijn? Ben je bereid om je in situaties te begeven die deze gevoelens oproepen?
Ik zou zeggen: Doe het. Durf het. Je zult ontdekken dat je je er beter door zult voelen!
Tekst: © Lenie Kap
Recente reacties