Als je eenmaal bent begonnen met het leven met meer aandacht, zul je vast hebben gemerkt het niet vanzelf gaat. Sterker nog, dat het lastig is om werkelijk in en vanuit Gods rust te leven. Misschien voel je jezelf zelfs moedeloos worden als je bedenkt welke hobbels en stappen je allemaal nog te nemen hebt, voordat je met meer aandacht kunt leven. Als je beseft hoe krachtig de automatische piloot is, die jou precies het tegenovergestelde wil van bewust en met aandacht. En dan kan het twee kanten op gaan: je laat het erbij zitten, of je gaat door.
Mogelijk heb jij ook al voor deze keuze gestaan en weet je niet goed wat je moet doen: Stoppen, met het idee dat het toch niet lukt. Of je gaat heel goed je best doen om bewust en met aandacht te leven, met het risico dat je vervolgens gestrest en gefrustreerd raakt, omdat het zo moeilijk is en je zo langzaam vordert. Een lastige keuze natuurlijk. Dus wat nu?
Een derde optie: onderweg willen zijn. Dit wil zeggen dat je niet blijft hangen in een van die twee keuzes. Zelf heb ik ontdekt dat ik rust vind in het onderweg zijn. Dat ik me vrediger voel, sinds ik tegen mezelf heb gezegd dat ik niet pas tevreden hoef te zijn wanneer ik dit kan en dat bereikt heb, maar dat ik tevreden mag zijn met het feit dat ik in beweging ben, de goede richting uit ga.
Het helpt mij om mezelf te richten op dat ene stapje dat ik vandaag kan zetten. Dat betekent niet dat ik niet droom van of verlang naar willen groeien, maar wel dat mijn idealen geen obsessie voor me zijn. Niet hoe ver ik al ben, is interessant, maar of ik in beweging ben in een richting die gezond voor me is.
En dat geldt ook voor jou. Richt je dus niet zozeer op alles wat je moet bereiken, maar op wat je vandaag hebt gehaald, wat is gelukt.
Maar ook tijdens het onderweg zijn, zul je hobbels tegenkomen. Zoals dat je ‘oude ik’ steeds weer opspeelt en je op de meest irritante momenten inhaalt. Bij mij gebeurt dat vaak als ik moe ben. Dan neig ik er sneller naar om weer naar mijn oude patronen te grijpen. Zo is het me gelukt om minder afhankelijk te zijn van mijn behoefte aan goedkeuring. Maar wanneer ik moe ben, merk ik dat ik er weer extra gevoelig voor ben.
Maar door wat ik heb geleerd, weet ik nu dat ik er niet aan moet toegeven, maar dat ik de keuze moet maken om eerst rust te zoeken, op adem te komen (bij God), zodat ik niet in de neerwaartse spiraal van stress terechtkom, waardoor ik weer een kort lontje krijg, gespannen word, wakker ga liggen en mijn hart afsluit voor mijn omgeving.
Zo zie je maar, met aandacht leven blijft een leerproces en vooral iets van onderweg zijn. Al leef je al meer vanuit de basis van rust, je blijft onderweg naar nóg meer leven met aandacht. En dat zal gepaard gaan met vallen en opstaan, heel je leven lang. Maar reken jezelf hier niet op af; wees vriendelijk en mild met jezelf. Zoals Philip Troost ooit schreef: Als Jezus de Weg is, dan is onderweg zijn genoeg.
Oftewel: met alles wat er nog onaf is – nog niet bereikt – mag je toch tevreden zijn en vervolgens rustig verdergaan met je reis!
Tekst: © Lenie Kap
Recente reacties