Het is een heerlijke zonovergoten winterse dag; de eerste in februari. Vorige week had ik me voorgenomen dat ik, zodra het februari zou zijn en de dagen weer wat langer zouden worden, weer op de fiets naar mijn werk zou gaan. Zo gedacht, zo gedaan.
En wat had ik een mazzel vandaag, het was stralend weer. Met veel plezier haalde ik mijn fiets uit de schuur. Ik had gewoon zin om die twaalf kilometer door de polder en langs de Eem te fietsen.
Onderweg was het een en al genieten. Wat een kracht had de zon, zeg! Ik werd er helemaal door verwarmd en voelde de warmte van de zonnestralen in mijn gezicht. Toen ik wat verder in de polder kwam, merkte ik de gure, schrale wind op. Aan de ene kant van mijn lichaam werd ik verwarmd door de zon, de andere kant van mij kreeg de snijdende vrieskou van de wind te verduren.
Dat alles nam ik waar en de kunst is nu om dit te doen en de werkelijkheid te nemen zoals die is, in plaats van je ertegen te verzetten. De realiteit te nemen zonder oordeel, dus zonder er meteen iets van te vinden, iets mee te moeten of er iets aan willen veranderen. Het gewoonweg accepteren zoals het is.
Maar is het wel zo simpel? Is het een trucje dat je kunt toepassen? En hoe werkt dat trucje dan? Helaas is het geen trucje, maar je kunt het wel leren ontwikkelen. Leren om de werkelijkheid te nemen zoals die is, begint bij het maken van een keuze. Een keuze om te willen leren dat waarnemen is: nemen wat waar is. In mijn geval op de fiets: het was waar dat de enorme kracht van de zon mij verwarmde en het was waar dat de snijdende vrieskoude wind de gevoelstemperatuur deed dalen, en dwars door mijn handschoenen en broek sneed.
Ik had een keus: ga ik mijn plezier van de zon laten bederven door de koude wind? Zou ik mezelf steeds verwijten dat ik van tevoren had moeten bedenken dat de wind heel koud zou zijn en de auto had moeten pakken? Of… kon ik het nemen zoals het was, het allebei op waarde schatten, en bovendien ook nog genieten van het buiten-zijn en het fietsen?
Steeds meer ben ik aan het leren en aan het ontdekken dat het in mijn geestelijk leven ongeveer net zo werkt; om én mijn waarheid – hoe het echt met mij is – én Gods waarheid – Zijn genade, waarheid en liefde voor mij – te zien, te omarmen, en te accepteren. Voor een perfectionist en een pleaser als ik ben nogal een grote uitdaging. De lat – mijn lat – ligt namelijk altijd zo verschrikkelijk hoog…
Maar ik leer steeds meer om dit feit, dat ik niet perfect ben en mijn mindere kanten heb, niet weg te drukken of te verdraaien. Steeds meer kan ik accepteren dat niet al mijn tekortkomingen ‘opgelost’ hoeven te worden om me tegelijk helemaal aanvaard en geliefd te weten door God.
En daarbovenop – als een cadeautje van boven – ontvang ik rust, vrijheid en vrede. Wat een genade!
Tekst: © Tineke Voorthuis
Recente reacties