Vandaag pas ik op Rosie. Rosie is 10 mnd jong. Zij is een enthousiaste teef, een kruising tussen een jack russel en een bordercollie. Als verantwoorde oppas heb ik tijd gereserveerd om aandacht aan haar te besteden. Maar naast tijd voor haar wil ik ook graag de dingen doen die ik normaal gesproken op zaterdag doe zoals schoonmaken en boodschappen doen.
En dat bleek een leuke uitdaging….
Ik weet dat het voor mij best lastig is om een juiste balans te vinden in aandacht voor anderen en aandacht voor mezelf. Een deel van mij aanvaard dat en een deel van mij baalt daar soms van. Vandaag merkte ik dat het aanvaardende deel in mij op de voorgrond stond.
Opmerken zonder oordelen
Tijdens het koffiedrinken moest ik even naar het toilet. Voor Rosie een reden om gelijk op te staan, met haar staartje te kwispelen alsof ze mij zei ‘he wat leuk, we gaan spelen’! Maar dat was ik niet van plan. Ik wilde alleen maar even naar het toilet. Tja…. wat doe je dan? Koppie schuin, kwispelend staartje, speelgoed gepakt… Rosie was er helemaal klaar voor… en ik? Ik merkte op dat ik ooit van een vriendin, een echte hondenopvoeder, gehoord had dat het spelen met je hond op initiatief van jou en niet van de hond mag gebeuren. Hmmmm, goed opgemerkt Leen, maar de praktijk van een olijk, blij kijkende speelse Rosie maakte het mij flink moeilijk. Tja… en ik liet me verleiden…
Ik pakte haar speeltje, gooide m weg en zoeffff daar ging ze, er achter aan. Dat was leuk! Ze sprintte er achter aan, legde t speeltje bij mij neer en daagde mij uit weer te gooien wat ik natuurlijk vervolgens braaf deed. Ik was me daar volledig bewust van en in plaats mijn onverantwoorde gedrag te veroordelen nam ik t zonder oordelen waar en… genoot! Wat was dat leuk zeg!
Bewust onverantwoord genieten!
Ze kunnen me nog meer vertellen, het zal helemaal waar zijn dat het initiatief van een mens in plaats van een dier moet komen. Maar ik genoot van de speelse Rosie terwijl het me ondertussen ook lukte de woonkamer onder het genot van een lekker muziekje schoon te maken.
De boodschappen bewaarde ik voor later, als ze weer weg was…
Hoewel niet verantwoord, toch balans in autonomie en verbondenheid. En met een bakkie koffie erbij en voor Rosie een heerlijk bot allebei tevreden zen 😉
Recente reacties